Chapter III - "Zatrzymał się i spojrzał na piękną szatynkę"

Ten rozdział dedykuję Aleksandrze Dominguez <33 

~*~

Jak co dzień obudził ją poranny dzwonek budzika, dający do zrozumienia, iż pora wstawać. Nigdy nie miała z tym problemu. Z uśmiechem na twarzy witała każdy nowy dzień. Przeciągnęła się leniwie i spuściła nogi z łóżka. Włożyła na stopy kapcie, po czym podeszła do szafy w celu wyszukania odpowiedniego stroju na kolejny zimowy poranek. Po krótkich poszukiwaniach stwierdziła, iż założy kremową koszulę oraz kwieciste spodnie. Następnie udała się do łazienki, w której nie przesiadywała zbyt długo. Prawą ręką sięgnęła do szafki wiszącej na lewo od pozłacanego lustra i chwyciła lokówkę do włosów. Delikatnie je pofalowała, a na sam czubek głowy nałożyła wianek zdobiony białymi różyczkami. Zeszła na dół i wzięła do ręki pomarańczę umiejscowioną w kuchennej misce na blacie. Pozostali domownicy jeszcze słodko spali. Violetta wolała wstawać trochę wcześniej od innych, jednak nikomu nie sprawiało to problemów. Chwyciła w dłoń książkę, oraz telefon, który włożyła do swojej torebki i wyszła cicho zamykając drzwi.

~,~

Diego szedł zestresowany w kierunku placówki muzycznej. To już dzisiaj. Równo za dwie godziny miał przystąpić do egzaminu wstępnego. Czy się bał? To mało powiedziane. Strach oraz stres przepełniały całe jego ciało oraz umysł. Myśl, że poprzez jeden błąd, jedną wpadkę mógł wyrzucić szansę na spełnianie marzeń i rozwój swojego talentu dobijała go doszczętnie. Kiedy stanął naprzeciw wielkiego billboardu z logo Stud!o On Beat cały stres uderzył w niego ze zdwojoną siłą. Ci wszyscy utalentowani ludzie... Miał ochotę uciec i raz na zawsze się poddać, jednak jakaś tam część niego miała w sobie ciut nadziei, iż to wszystko ma sens, że to całe przesłuchanie ma powód by istnieć. Westchną słyszalnie tylko dla siebie i powoli udał się do środka budynku. Rozejrzał się i po krótkim zastanowieniu postanowił, iż pójdzie do swojego ojca, jednak szybko zrezygnował z tego, gdyż dotarło do niego, że nie ma ochoty, aby cisza, która przeważnie panuje pomiędzy nimi przytłoczyła go jeszcze bardziej.

~,~

Usiadła na ławeczce w sali muzycznej i w oczekiwaniu na rozpoczęcie lekcji chwyciła do ręki trylogię Suzanne Collins "Igrzyska Śmierci". Kartkowała zaciekawieniem kolejne strony powieści. Była osobą wyróżniającą się wśród innych ludzi, którzy ją otaczali. Violetta lubiła poświęcać wolny czas na takie rzeczy jak czytanie, czy spędzanie chwil z bliskimi. Kiedy zadzwonił dzwonek na pierwszą lekcję trudno było jej się oderwać, jednak z przymusem zamknęła książkę i poszła w kierunku sali do tańca, w której czekali już jej przyjaciele oraz chłopak. Podeszła do niego i lekko musnęła jego policzek, a on posłał jej uśmiech. Wszyscy uczniowie zrobili sobie krótką rozgrzewkę i wyczekiwali nadejścia nauczyciela. Kiedy Gregorio zawitał w sali wszyscy zaprzestali wykonywanie aktualnych czynności i skupili się na lekcji. Jak co dzień ćwiczyli choreografię, a nauczyciel starał się dopracować jakieś niedociągnięcia. Violetta bardzo lubiła te zajęcia i trzeba było przyznać, że była uzdolniona nie tylko wokalnie, a także tanecznie. To była jej druga pasja. Kiedy zajęcia dobiegły końca wszyscy wyszli z sali.

~,~

To już ten czas, ta chwila już zaraz miała być jego kolej. Miał zmierzyć się z tym czego ostatnio bał się najbardziej. Miał stanąć przed nauczycielami ze Studia i wystąpić przed nimi. Nigdy nie bał się występować przed publicznością. Od tego jednak zależało jego dalsze życie.Jeszcze tylko jedna osoba i on... Czy sobie poradzi? Miał taką nadzieję. Kiedy chłopak, który jeszcze przed chwilą przed nim stał wyszedł z sali, wiedział, że teraz już uciec nie może. Kiedy odczytano jego nazwisko nerwowo wszedł do auli. Stanął na małej "scenie" przed mikrofonem. Pablo, który był dyrektorem, a zarazem nauczycielem Stud!a, posłał mu porozumiewawcze spojrzenie, wycedził sympatycznym tonem "powodzenia" i włączył muzykę. Diego na chwilę przymknął oczy, a po chwili z jego ust wypłynęły pierwsze słowa piosenki Yo Soy Asi. 

 ~,~

Violetta nadal siedziała w sali od muzyki na wygodnej fioletowej pufie, do czasu, gdy z zamyślenia wybudziła ją Ludmiła. Jej przyjaciółka. Zapytała jej czy chce iść z nią posłuchać wykonań uczniów zdających do szkoły. Z początku chwilę się zastanowiła, jednak stwierdziła, że i tak nie ma nic do roboty. Wstała zamykając książkę, po czym razem z Ludmiłą poszły do miejsca, w którym aktualnie odbywały się przesłuchania. Zajęła miejsce przy drzwiach i spojrzała na scenę. Tam stał on...

~,~

Kolejne dźwięki wypływające z jego ust wprawiały w drgania struny głosowe. Nagle jego wzrok niespodziewanie zlustrował pomieszczenie. Zatrzymał się w jednym punkcie. Spojrzał na szatynkę o pięknej cerze, włosach, ustach... Momentalnie zatopił się w jej przepięknych oczach i zaczął śpiewać dla niej... Tylko dla niej, a cały stres opuścił go w jednej chwili.

~*~

Strasznie późno *0* 

Perdon :C 

Poprawię się xD

chyba... 

Dobra, nie ważne :33 

Nie wiem co pisać, więc kończę. 

Ciao ;*

~Nel

One Shot "Na zawsze razem"

  To niby blog o Dielettcie, ale postanowiłam wstawić tu mojego danego i PIERWSZEGO (xD) One Shota. Jest on o Leonettcie (wtedy wolałam tą parę, jednak Leon stał się taki... debilny, bezuczuciowy? Tak, to dobre określenia ^^) Dobra nie przydłużam. Jak chcecie to przeczytajcie, ja Was do niczego nie zmuszam ;D Rozdział będzie dzisiaj (prawdopodobnie) :* 

~*~

      Dawno, dawno temu, za górami, za.... Chwila... Tak zaczyna się bajka, a ta historia ani trochę jej nie przypomina. Trzeba pamiętać, iż nie każda historia kończy się happyend'em.
      Leon i Violetta, Violetta i Leon. Dwie zupełnie różniące się od siebie osoby, można było uznać, że nie mają ze sobą nic wspólnego. Ona ponad życie kochała muzykę, prawdę mówiąc muzyka była jej całym życiem. On odważny, pragnący adrenaliny miłośnik motocrossu. Oboje jednak tworzyli całość i byli kochającą się ponad życie parą. Byli w stanie skoczyć dla siebie w ogień i zostawić wszystko, kiedy ich druga połówka była w potrzebie. Kto by pomyślał, że ich los skończy się tak marnie? Wszystko zaczęło się z początkiem wakacji, kiedy z powodu braku czasu, zbyt zajęci spełnianiem własnych marzeń zaczęli się od siebie oddalać.
     Była piękna, letnia pogoda. Ciepły wiatr powiewał liśćmi, leżącymi na dróżkach, chodnikach i ulicach. Leon tak jak na co dzień dzień spędzał na torze. Od jakiegoś czasu przebywał tam dużo częściej niż zazwyczaj. Przystojny chłopak wsiadł na motor, po czym odpalił go i ruszył. Jego piękne brązowe włosy powiewały na wietrze, a on z każdym kolejnym okrążeniem i wykonanym trickiem, czuł że żyje. Niektórym mogło by się wydawać, że to dziwne, iż zwykły, przeciętny nastolatek tak bardzo oddaje się swojej pasji, jednak dla niego to było normalne i zrozumiałe. Przecież kochał to ponad życie.
    Ona za to siedziała w ich wspólnym domu przy pianinie, myśląc nad melodią i słowami kolejnej piosenki. Instrument, niby zwykła rzecz, wydająca dźwięki, każda jak inne, dla niej znaczyła zupełnie co innego. Dla niej to było całe życie. Tak samo jak jej druga połówka spełniała swoje największe marzenia. Z jej pięknych ust wypływały coraz to nowe, szczere słowa, tekstu, który przypływał jej do ust, tak niespodziewanie, jakby już wcześniej znała słowa. Jej głos był bardzo melodyjny i czysty, została obdarzona wspaniałym talentem wokalnym i muzycznym, co w pełni wykorzystywała. Jej palce zaś wędrowały po klawiaturze, tak płynnie, tak jakby pływały i wiedziały, w który klawisz mają uderzyć.
    Oboje spełniali swoje marzenia, tylko że tak bardzo poświęcali się swoim pasjom, iż z każdym dniem  coraz bardziej się od siebie oddalali, chociaż nie zdawali sobie z tego sprawy, ponieważ oni cały czas uważali się za szczęśliwą parę. Jednak czy na pewno można ich było tak nazwać? Widywali się tylko wieczorem, kiedy Leon wracał z toru. Razem jedli kolację, przy której z przemęczenia prawie wcale się nie odzywali i kładli się spać. Czy tak powinno wyglądać życie szczęśliwej pary? Zapewne każdy odpowiedział sobie teraz, że "nie". Kiedyś spędzali ze sobą każdą chwilę i zawsze sprawiały im je przyjemność. Tęsknili za sobą na każdym kroku, kiedy nie byli z drugą połówką. Tamte czasy zniknęły. Prysły jak za dotknięciem magicznej różdżki. Jednak oni zbyt zajęci sobą, nie zauważali tego i nadal uważali, że są tak jak zawsze kochającą się, szczęśliwą rodziną.
    Pewnego dnia jednak kiedy Leon jak zawsze pojawił się na torze, jego życie zmieniło kierunek podążania. Wywróciło się o 180 %. W tym wydarzeniu uczestniczyła pewna osoba. Była nią najlepsza przyjaciółka Leona jak i Violetty. Nosiła imię Francesca, była mechanikiem na torze, na którym codziennie przybywał chłopak, oraz byłym uczniem prestiżowej szkoły muzycznej, którą ukończyła razem z Violettą. Mimo tego one nadal się widywały i przyjaźniły. Zawsze świetnie się dogadywały.
    Kiedy Verdas wsiadł na motor i jeździł na maszynie przyglądała mu się właśnie Francesca, zawsze to robiła, wiedząc, że chłopak od zawsze był miłością jej najlepszej przyjaciółki, którą traktowała jak siostrę, ona i tak darzyła młodego chłopaka pięknym uczuciem, którym jest miłość. Kiedy ona nie patrzyła to on wlepiał swój wzrok w przepiękną nastolatkę. Nie wiedział dokładnie co tak na prawdę się z nim dzieje. Był z Violettą, więc dlaczego kiedy patrzył na Francescę miał iskry w oczach i na samą myśl o niej robiło mu się ciepło na sercu? Nagle przez swoją nieuwagę stracił kontrolę nad niebezpieczną maszyną i razem z nią zaliczył spotkanie z ziemią. Gdy dziewczyna zauważyła, że nastolatka nie ma w zasięgu jej oczu, szybko pobiegła zobaczyć co się stało. Kiedy ujrzała go z zakrwawioną ręką leżącego na ziemi, jej serce zaczęło bić o wiele szybciej, a w jej głowie tworzyły się najgorsze scenariusze. Przykucnęła przy chłopaku i prawą ręką sprawdziła puls.
    Kiedy jego powieki uniosły się ku górze, a oczy wreszcie ujrzały światło dzienne, dziewczyna odczuła przypływ radości i wtuliła się w chłopaka. Zdając sobie sprawę z zaistniałej sytuacji szybko odsunęła się speszona i wstała po czym sama pomogła mu zrobić to samo.
-Jak się czujesz?! Boli Cię coś?! Trzeba szybko wezwać pogotowie!!!-zaczęła panikować zmartwiona tym wszystkim. Szybko wsadziła rękę do spodni w celu odszukania telefonu.
    On temu zaprzestał nie odpowiadając na żadne z zadanych pytań, lecz... zrobił coś czego i on i ona się nie spodziewali, jednak pragnęli. Zbliżył swoje wargi do jej i musną delikatnie. Czując, że dziewczyna go nie odpycha, zatopił ich usta w namiętnym pocałunku. Poczuł coś niezwykłego, coś czego nie czuł przy żadnym pocałunku z Violettą. Chwilę potem jednak ona odsunęła się od niego tak, że dzielił ich zaledwie milimetr.
-Leon, nie możemy. Ty jesteś z Violettą i chociaż pragnęłam tego co się stało, to my... my nie powinniśmy.
-Violetta teraz się nie liczy, teraz jesteśmy my-odparł bez namysłu i  uśmiechną się po czym znów złożył pocałunek na ustach dziewczyny, a ona oddała go. To było magiczne przeżycie dla nich obojga.
    Po oderwaniu się od siebie, chłopak niestety musiał już wracać do domu. Czule pożegnał się z Francescą i udał się w stronę miejsca zamieszkania. Wiedział, że musi porozmawiać z Violettą, wiedział że musi z nią zerwać. Wiedział wszystko... wszystko oprócz tego jak bardzo zrani to dziewczynę. Wszedł do domu z ponurą miną. Ona od razu podeszła do niego i musnęła lekko jego usta. Nie oddał pocałunku, co wprowadziło Violettę w zdziwienie.
-Coś się stało?-spytała kiedy siedzieli już przy stole jak każdego wieczoru.
-Nie, nic się nie stało-odpowiedział niezgodnie z prawdą.
-Widzę, że masz jakiś zły humor, no ale jak tam chcesz-zachichotała nie świadoma niczego co wydarzyło się dzisiejszego dnia.-pomyślałam, że może powinniśmy pójść razem na jakąś romantyczną kolację? Dawno nigdzie razem nie wychodziliśmy. Pomyślałam, że ostatnio trochę się od siebie oddaliliśmy i chciałabym to naprawić.
-Wiesz... Ja... Muszę Ci coś wyznać Violetto-teraz już wiedziała, że coś się stało. Zawsze mówił do niej pełnym imieniem tylko wtedy kiedy naprawdę coś się działo.
-O co chodzi?-spytała zmartwiona. Denerwowało ją to, że chłopak milczał.-Leon proszę! Ja się martwię, o co chodzi?!
-Zdradziłem Cię-powiedział po czym wstał od stołu i spojrzał dziewczynie prosto w oczy. Widział... Pustkę, ból?
    Także wstała i nie mogła uwierzyć w to co przed chwilą wyznał jej chłopak. Czuła straszny ból w sercu. Nie sądziła, że on będzie w stanie tak bardzo ją zranić.
-Jak mogłeś? Dlaczego mi to robisz, co? Pewnie zawsze chciałeś żebym cierpiała, tak? Udało Ci się! Twój cel został wypełniony. Brawo. Kto jest tą szczęściarą, co?-spytała.
-Violetta... Przepraszam... Ja i Francesca nie chcieliśmy cię zra...-nie zdążył dopowiedzieć ponieważ ona mu przerwała.
-Francesca?! Pięknie... Po prostu kurwa zajebiście!-z jej oczu zaczęły wypływać słone łzy.
    Zdziwiło go słownictwo dziewczyny, nigdy nie słyszał żeby przeklinała. Chciał wytrzeć ręką łzy wypływające z jej oczu, lecz ona odsunęła się od niego.
-Nie wybaczę Ci tego...
-Nnie musisz... Ja... Ja chcę z nią być...-powiedział "wbijając nóż" w serce dziewczyny.
-Nienawidzę Cię!!!-uderzyła chłopaka w twarz i szybko wbiegła do ich wspólnego pokoju, gdzie wyjęła walizkę byłego chłopaka, spakowała jego ubrania i oddała ją jej właścicielowi. Chłopak wiedział, że to nastąpi, wiedział, że wyrzuci go z domu... Jeszcze raz rozejrzał się po mieszkaniu i wyszedł zamykając drzwi.
     Ona położyła się na łóżku, po czym schowała głowę w poduszkę i zaczęła krzyczeć. Wzięła ich wspólne zdjęcie z szafki nocnej, przyjrzała się mu uważnie, a z jej oka wypłynęła łza, która wylądowała na fotografii. Przeczytała napis znajdujący się na odwrocie pamiątki 'Na zawsze razem'. Następnie podarła je na milion kawałków i zaczęła walić rękoma o materac. Po jakimś czasie, kiedy już się uspokoiła, wykończona zasnęła.

*tydzień później*

     Z każdym dniem dziewczyna czuła się trochę lepiej, jednak cały czas leżała w łóżku. Ona na prawdę bardzo kochała chłopaka, niestety było już za późno. Szukała jakiegokolwiek sensu, by dalej żyć, jednak nie znalazła go. Jej oczy widziały otoczenie w czarno-białych barwach. Kiedy on znikną z jej życia, zniknęły także wszystkie kolory. To on był sensem jej życia, on był jej kolorami. A teraz? Tak po prostu postanowił odejść nie zostawiając dziewczynie powodu do dalszego funkcjonowania. Nie mogła uwierzyć w to, że chłopak, z którym była już 3 lata ją zdradził... I to z jej najlepszą przyjaciółką, teraz została zupełnie sama. Sama w tym okrutnym świecie pełnym nienawiści, problemów i  ludzi.
    On zaś już prawie zapomniał o Violettcie, jakby wszystkie chwile, które przeżyli razem w ogóle się nie liczyły. Jakby w ogóle nie miały miejsca w przeszłości.. Następnego dnia po rozstaniu z Violettą, związał się z Francescą. Tworzyli razem szczęśliwą parę. Razem chodzili, razem jedli, razem robili wszystko. Kiedy jednak chłopak pierwszy raz od jakiegoś czasu przypadkowo natrafił na zdjęcie jego z Violettą, na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech. Czuł współczucie, tęsknotę i nagle wszystkie wspomnienia, chwile spędzone razem jak tknięciem palca powróciły. Te złe chwile jak i te dobre. W tym momencie zapragną porozmawiać z Violettą, chciał aby zostali chociaż przyjaciółmi. Jeszcze udał się do parku, aby wszystko przemyśleć na spokojnie.
      Castillo pierwszy raz od tygodnia zeszła na dół. Udała się do kuchni i przygotowała sobie jajecznicę. Wcześniej nic nie jadła. Nie była w stanie wykonać nawet takiej czynności. Nie była w stanie wyjść z łóżka... Z niechęcią jadła przygotowany posiłek. Jeśli tak można by to było nazwać. Bardziej wędrowała widelcem po talerzu. Kiedy już czuła, że więcej nie da rady zjeść, odstawiła talerz, ogarnęła się i postanowiła wyjść do sklepu, aby kupić podstawowe produkty spożywcze. Szła przez park, gdyż to była najszybsza droga.
     Chłopak siedział na ławce ze spuszczoną głową, pomyślał, że będzie musiał pójść do Violetty i z nią porozmawiać. Nie wiedział, że ta chwila nastąpi tak szybko. Uniósł głowę ku górze i ujrzał przepiękną sylwetkę dziewczyny. Szybko wstał z miejsca i podbiegł do niej.
-Violetta!-krzykną w jej stronę.
     Ona odwróciła się i znieruchomiała. Już tak dawno go nie widziała. Tęskniła za nim, cholernie za nim tęskniła, jednak wiedziała, że musi być twarda, że musi to wytrzymać.
-Leon... Czego chcesz?
-Przeprosić. Nie chcieliśmy Cię zranić, uwierz mi...
-Ale to zrobiliście... Jesteś z Francescą?
-No... No tak...
-No widzisz... To życzę szczęścia.-odparła z ironią w głosie-Nie wierzę, że tak szybko udało Ci się o mnie zapomnieć. O tym wszystkim co nas łączyło.
-Ala ja Cię kocham! Strasznie Cię kocham i chcę z tobą żyć. Francesca... Zdałem sobie sprawę jakim idiotą byłem. Ja jej nie kocham, to była chwila słabości.-już miał wypowiedzieć te słowa. Były one jak najbardziej szczere, jednak nie wyznał prawdy. Dotarło do niego, że ona nie zasługuję na kogoś takiego jak on. Powinna żyć w szczęściu, ale z kimś innym. Z kimś kto nie będzie jej ranił.
-Masz rację. Już zapomniałem, to nie ma sensu.-postanowił skłamać. I chociaż to było dla niego trudne, to myślał, że tak będzie lepiej.
-Tak myślałam...-powiedziała z zaszklonymi oczami.
     Po wypowiedzianych słowach odeszła od niego. Z jej oczu wypływały strumienie słonych łez. Łez bólu, rozpaczy po utracie kochanej osoby. To był dla niej cios w serce. Szła szybko nie patrząc przed siebie. Nagle straciła grunt pod nogami. Wszystko zrobiło się ciemne.
    Samochód jechał z szybką prędkością po jezdni. Pijany kierowca pojazdu nie zauważył dziewczyny przechodzącej przez pasy. Z dużą siłą zderzył się z nastolatką. Upadła na ziemię. Kierowca nie przeją się całym zdarzeniem. Po prostu jechał dalej.
    Leon jeszcze chwilę stał zrozpaczony. Odwrócił się w celu zobaczenia po raz ostatni swojej ukochanej. Zobaczył postać leżącą w kałuży krwi. Kiedy doszło do niego, że to Violetta, od razu do niej pobiegł. Teraz to z jego oczu wypływały łzy. Nie chciał jej stracić.
-Nie odchodź, proszę Cię! Nie! Ja cię kocham, rozumiesz?! Kocham Cię, nie możesz mi tego zrobić! Nie możesz mnie zostawić!-krzykną, po czym wybuchną płaczem.
    Karetka wezwana przez jednego z przechodniów, zabrała dziewczynę do szpitala. Chłopak szybko wezwał taksówkę i także tam pojechał. Siedział przy niej każdą dzień i każdą noc. Cały czas żył w nadziei na lepsze jutro.Wierzył w to, że wszystko będzie dobrze.
    Nagle sprzęt podłączony do dziewczyny zaczął piszczeć, a kreska na wykresie zrobiła się prosta. Do pomieszczenia wbiegła masa lekarzy i pielęgniarek. Chłopak wyproszony wyszedł z sali. Nie wiedział dokładnie co się stało. Dopiero kiedy doszło do niego, że może stracić ukochaną jego serce zabiło mocniej. Bał się. Bardzo się bał. Lekarze zaczęli akcję ratunkową. Maltretowali ją różnymi sprzętami, w celu przywrócenia pracy jej serca. Nagle wszystko ucichło. Z sali wyszedł zawiedziony lekarz.
-Niestety, nie udało nam się. Robiliśmy co w naszej mocy, ale nie dało się przywrócił pracy serca. Przykro nam. -odparł lekarz, po czym wszyscy rozeszli się w swoje strony.
    Chłopak się załamał. Stracił wszystko to co najbardziej kochał. Serce, które biło tylko dla niego przestało funkcjonować. Nie było już odwrotu, stracił ją. Stracił na zawsze. Dlaczego jeśli tak bardzo ją kochał, zdradził ją? Dlaczego kłamał, że już o niej zapomniał? Dlaczego to ona nie żyje? Przecież to on powinien być na jej miejscu-w jego głowie utworzyło się tysiąc pytań, jednak na żadne z nic nie umiał odpowiedzieć-czym ona sobie zasłużyła? Po fakcie chłopak załamał się. Stracił jedyny sens życia. Ona była jego narkotykiem. Uzależnił się on niej. Teraz wiedział, że już nigdy nic nie będzie takie same jak wcześniej. Wszystko przez jego głupotę.
     Próbował sobie z tym wszystkim radzić,  próbował żyć dalej, próbował zapomnieć. Próbował wszystkiego, jednak nic to nie dało. Wszyscy pomagali mu wyjść z depresji jednak na marne. Chłopak w końcu nie wytrzymał. To wszystko go przewyższało, ta presja były dla niego zbyt silna. Kiedy nikogo nie było w domu udał się do łazienki i sięgną do najwyższej półki, z której wziął pudełeczko z jakimiś tabletkami. Wysypał na swoją rękę, na początku 1, potem 2, 3, aż w końcu całe opakowanie było opróżnione. Chwilę myślał nad tym co chce zrobić jednak, w końcu odważył się i połkną wszystkie tabletki.
     Teraz już i chłopak był tam gdzie dziewczyna. Nie żałował swojego czynu, nie myślał o innych, teraz liczyli się tylko oni.

"Na zawsze razem"

      Miłość przychodzi i odchodzi w najbardziej nieoczekiwanych dla nas momentach, więc nie pozwólmy żeby to co jest dla nas najważniejsze odeszło. Przeważnie żyjemy chwilą i myślimy dopiero po wykonanym fakcie. Los nie zawsze układa nam szczęśliwe scenariusze i nie możemy zmienić tego co zostało dla nas zaplanowane, jednak w jakiś sposób możemy na to wpłynąć. To zależy już od nas, czy wykorzystamy to w dobry, czy raczej zły sposób.

Chapter II "To w tych najgorszych momentach można poznać na kim można polegać, a na kim nie."

Jak zazwyczaj przy stole panowała niezręczna cisza. Violetta, która kończyła już jeść najważniejszy posiłek podczas dnia, ubrana była w kremowy sweterek oraz jeansy. Kiedy już każdy kto siedział przy stole wstał od niego Violetta oraz Lara zaczęły szykować się do wyjścia. O godzinie dziewiątej miały zacząć się ich zajęcia w szkole. Obie były bardzo utalentowane, co odziedziczyły po swojej zmarłej mamie. Ich tata jednak zauważał tylko zalety swojej nieco starszej córki Lary. Nigdy nie słyszał głosu swojego drugiego dziecka. Nawet nie chciał. Życie osobiste Violetty zupełnie go nie obchodziło. W końcu miał Larę.

Rodzeństwo stanęło przy drzwiach zakładając przy tym buty na swoje nogi. Już miały wychodzić, gdy usłyszały głos ich taty.

-Laro, skarbie załóż czapkę. Nie chcemy abyś była chora. -ona tylko westchnęła i wykonała prośbę.-miłego dnia córciu.

-Nawzajem.-powiedziała i wyszła.

Violetta opuściła dom chwilę wcześniej. Nie chciała słuchać tych jego słodkich słówek skierowanych do jej siostry. Zawsze z mamą miała świetny kontakt, wtedy tata też był do niej pozytywnie nastawiony, jednak kiedy ona odeszła, German odwrócił się od Violetty i poświęcił Larze. To w tych najgorszych momentach można poznać na kim można polegać, a na kim nie.

Violetta szła wolnym krokiem. Płatki śniegu lekko muskały jej brązowe włosy, a podmuchy zimnego wiatru dawały do zrozumienia, że porą roku, która obecnie panowała jest zima. Śnieg w Buenos-Aires był raczej rzadki i pojawiał się co kilka lat. W tym roku postanowił odwiedzić to miasto. W porównaniu do innych krajów tutaj w tą czwartą z rzędu porę roku było dość ciepło.

~,~

Lara, która już jakiś czas temu wyprzedziła swoją siostrę była już pod murami Stud!a On Beat. Tam czekał na nią jej chłopak. Podeszła do niego, a on odszedł z nią na bok, tak aby nikt ich nie zauważył i pocałował. Chłopakiem tym był...

-Cześć Leon.-powiedziała, jednocześnie witając chłopaka.

-Hej.-odpowiedział i uśmiechnął się uwodzicielsko.

Tak... Lara była z Leonem. Tym samym Leonem, który dla Violetty był miłością. Tym samym Leonem, z którym chłodziła jej biologiczna siostra. Leon grał na dwa fronty. Lara oczywiście wiedziała o tym, iż Leon miał drugą dziewczynę. Wiedziała, że to nie jest prawdziwe uczucie, jak w przypadku niej, a taki jeden błąd ze strony Violetty, który zdenerwowałby Castillo, a Leon i Lara mogliby zniszczyć doszczętnie jej psychikę. Jej uczucia. Dlaczego jeszcze tego nie zrobili? Czas, z którym Violetta coraz bardziej zakochiwała się w Leonie, dawał im satysfakcję z lepszego finału ich planu.

~,~

Kiedy dochodziła godzina 09:00 wszyscy uczniowie, udali się do swoich klas, ponieważ zaczynały się lekcje. Violetta była w klasie z Leonem, oraz jej przyjaciółmi: Francescą, Marco, Federico i Ludmiłą oraz innymi 17-latkami, z którymi nie utrzymywała większych kontaktów. Kiedy do sali weszła nauczycielka, Angie zaczął się kolejny zwyczajny dzień nauki. Z początku krótka rozśpiewka i ćwiczenia, a następnie zaprezentowanie piosenek w duetach. Wszystkie lekcje mijały szybko. Po ich zakończeniu Violetta podeszła do Leona szczęśliwa i delikatnie musnęła jego policzek. Larę, która wszystkiemu się przyglądała, irytowało to ciągłe rozbawienie dziewczyny. Spojrzała na nich i wywróciła oczami, na co Leon zaśmiał się w duchu.

-Hej kotku.

-Cześć-powiedział i puścił jej oczko.

-Przejdziemy się na spacer?

-Pewnie-odparł ukrywając niechęć.

Złapała jego dłoń swoją i razem udali się w stronę parku.

-Tata znowu mnie ignoruje... Mam już powoli dość mieszkania z nim i tą wstrętną babą.-żaliła się.

-Na pewno nie jest aż tak źle.

-Leon, proszę Cię. Nie broń ich...

-Ja tylko uwarzam, że nie powinnaś tak bardzo się tym przejmować.

-Może masz rację?

-Zawsze ją mam-powiedział a ona się zaśmiała i wtuliła w jego tors.

~,~

W tym samym czasie do Buenos-Aires przyleciał piękny brunet. Przyleciał tutaj z Madrytu, aby odizolować się wreszcie od mamy i zacząć spełniać marzenia. Niby będzie mieszkał niedaleko swojego ojca, ale nie przeszkadzało mu to. Ojciec Diego-bo takie imię nadano brunetowi-prowadził zajęcia taneczne w szkole, do której bardzo chciał się dostać. Zależało mu na nauce tam, jednak nie wiedział czy jego talent jest wystarczająco. Nie chciał także być traktowany lepiej, tylko dlatego, że uczył tam jeden z jego rodziców.

Złapał za uchwyt swojej walizki i podążał do wyjścia z lotniska. Stanął na zewnątrz wyczekując na przybycie Gregorio (jego ojca). Spojrzał ukradkiem oka na ekran telefonu, aby zobaczyć, która jest godzina. Spóźniał się już 20 minut! Westchnął cicho. Zaczął się zastanawiać czy dobrze robi zostawiając matkę. Poradzi sobie sama? Miał na dzieję, że jednak tak. Dręczyło o lekkie poczucie winy, jednak szybko się opamiętał. Przecież jest już pełnoletni i ma prawo zamieszkać sam.

-Diego, ziemia!-usłyszał głos, który wybudził go z zamyślenia.

Lekko wzdrygnął i skierował swoje spojrzenie w miejsce, z którego rozchodziły się słowa. Ujrzał swojego tatę. Mimowolnie się uśmiechnął i przytulił.

-Witaj tato.

-Cześć Diego.-uśmiechnął się.-wsiadasz?

Chłopak kiwnął głową i wykonał polecenie. Otworzył drzwi i zajął miejsce obok kierowcy.

-Co tam u Ciebie? Dawno się nie widzieliśmy...

-E tam. Zaledwie 4 laaata-powiedziałem, po czym oboje się zaśmialiśmy. -U mnie wszystko dobrze.

-U mamy też?

-Tak. Wszystko u nas świetnie.

-To super.-powiedział.

W aucie ponownie zapanowała ta niezręczna cisza, która wypełniała ich dusze. Nikt z nich nie wiedział co powiedzieć. Kiedy podjechali pod jego dom. Dom Diego. Nastolatek wyszedł z auta razem z ojcem, który pomógł mu zanieść walizki. Kiedy już się pożegnali wszedł do środka rozstawiając rzeczy i stanął.

~Ty jest pięknie~pomyślał. Rzeczywiście. Jego rodzice bardzo się postarali. W wielkim salonie stała duża kanapa przed którą centralnie wisiał plazmowy telewizor. Najbardziej spodobał mu się wielki, czarny fortepian. W rogu stała natomiast gitara. Uśmiechnął się pod nosem. Następnym punktem zwiedzania domu była sypialnia. Wszedł i oniemiał. Na środku stało przeogromnie łóżko. Na ścianach wisiały jeszcze nie zapełnione szafki, a obok nich stała duża szafa przeznaczona na jego ubrania. Rzucił się na łóżko i mimowolnie... odpłyną zmęczony całym dniem. 

~*~

To coś jest chyba tym razem troszkę dłuższe xD

Przepraszam, że nie było rozdziału, ale wyłączyli mi internet -,- 

No dobrze, papa :*

~Nel

 

Chapter I „Czasami bardziej rani niespełnione uczcie niż sam jego obiekt."

~Czy to ma sens?~pytała sama siebie.~Czy to w ogóle jest miłość? 

Jej związek z Leonem powoli tracił jakikolwiek powód do istnienia. Siedziała na parapecie w swoim wielkim 'królestwie', którym był jej pokój wpatrzona w wielkie szklane okno ukazujące uroki mieszkania w Argentynie. Jeden, jedyny pokój, w tym wielkim domu, w którym mieszkała był jedynym miejscem, w którym jej problemy mogły zniknąć chociaż na chwilę. Nie miała ich zbyt wiele. A może po prostu ich nie zauważała. Starała się jak najlepiej patrzeć na świat. Nawet w najgorszej sytuacji potrafiła znaleźć jakiś plus, podczas kiedy inni próbowali jej wmówić, że czasem trzeba zdjąć tęczowe okulary i zacząć patrzeć na życie z innej strony, gdyż każdego spotyka jakieś nieszczęście, a wtedy ona nie poradzi sobie z nim emocjonalnie. Jednak nie dawała się, zawsze trzymała się swojej strony. Swoich postanowień. Swojego poglądu na świat.

Jednak gdy chodziło o miłość wszystko było trochę trudniejsze. W jej oczach sprawa wydawała się być o wiele bardziej łagodniejsza niż była naprawdę. Sama nie wiedziała czy go kocha. Rozum podpowiadał jej, iż to ma przyszłość. Że są szczęśliwą parą, nad którą trzeba pracować, aby ich związek był solidniejszy. Serce mówiło zupełnie co innego. Ono ostrzegało ją przed chłopakiem, kazało urwać jakikolwiek kontakty. A ona? Co robiła ona? Doświadczenia nie nauczyły ją zbyt wiele. Zawsze kierowała się rozumem. Tak było i w tej sytuacji.

 Dla chłopaka ona była dziewczyną. Dziewczyną każdą jak inne. Niewyjątkową, zwyczajną, przeciętną. A więc dlaczego z nią był? Dlaczego mylił ją pozorami. Nie pozwalał zajrzeć do środka podczas kiedy ona znała tylko treść okładki? Rozwiązanie tej zagadki było proste i zrozumiałe. Violetta była dziedziczą fortuny Castillo. Mógł na niej sporo zarobić. On był jej pierwszym chłopakiem. Nie wiedziała jak to jest w związkach. Myślała, że on oddaje jej uczucie... Jednak tak nie było. On nigdy nie poczuje do niej tego samego uczucia, którym ona darzy go. Czasami bardziej rani niespełnione uczcie niż sam jego obiekt.

Kupowała mu drogie prezenty, za które on z niechęcią odwdzięczał się tanimi czekoladkami. Jednak dla niej to nie miało znaczenia. Ona myślała, że tak musi być.

Jako 17-latka mieszkała z ojcem. On nie zwracał na nią uwagi, był zbytnio zapracowany. Nie zauważał córki, nie przejmował się nią. Traktował ją jak coś zbędnego. Rzecz niepotrzebną, sprawiającą jedynie problemy. Większą uwagę poświęcał swoje drugiej córce Larze. Była dla niego oczkiem w głowie. Lara sama w sobie nie darzyła Violetty sympatią, zresztą ze wzajemnością. Nie miały powodu, aby się lubić. Lara ciągle dokuczała swojej siostrze. Zawsze kiedy coś przeskrobała-co zdarzało się często-zwalała winę na Violettę, a jak to zazwyczaj było ich tata jej wierzył. 

Brązowooka piękność przez przez cały dzień siedziała w pokoju i myślała. Często właśnie tak spędzała dnie. Jak nie z chłopakiem, to w zamknięciu. Oczywiście chłodziła do szkoły. Uczęszczała do prestiżowej uczelni muzycznej. Od zawsze śpiew był jej pasją. Nie można było także powiedzieć, że nie miała talentu. Posiadała piękną barwę głosu, która dawała jej wielkie możliwości.

Kiedy była już godzina dość późna, postanowiła, że ten dzień nie musi trwać dłużej i udała się do Krainy Morfeusza.

~*~

Kolejny taki beznadziejny ;D

2 chyba będę pisać w narracji 1 os. ale jeszcze się zastanowię xD

Bardzo dziękuję za aż 2 kom. pod prologiem <3 

To dla mnie bardzo ważne :)

~Nel

Prologue

Dwójka ludzi.

Jedno uczucie.

Nowy początek.

Miłość.

Zdrada.

Nienawiść.

Ona była dziełem Bogów.

Idealnym stworzeniem.

Jej urok przykuwał każdego.

Usta dokrojone do symetrii.

Ciemne, lśniące włosy.

Brązowe jak kasztan, powalające oczy.

Pełne, czerwone usta.

Wyglądem przypominała Anioła.

Anioła, który miał olśniewać otaczający ją świat.

Pozory mylą.

Była jeszcze młodą, naiwną nastolatką,

nie zdającą sobie sprawy z okrutności jakie przygotował dla mniej los.

Czy odnajdzie swój klucz?

Klucz do szczęścia. 

On także przepiękny,

jednak zupełnie różniący się od nastolatki.

Przepiękny, urodziwy jak sam Bóg.

Przyciągający ubiór.

Niebiański głos.

Mylące opakowanie...

Dusza chłopaka już dawno przygasła.

Serce skamieniało. 

Przy dziewczynach, na których chciał pokazać się z jak najlepszej strony,

~której nie miał...~

starał się być opiekuńczy i wyrozumiały.

Już nie jedna wpadła w jego sidła.

Aktualną ofiarą jest Violetta.

~*~

Prolog

Jak dla mnie?

Beznadziejny, a na dodatek nie przypomina prologu ;) 

Ale ocenę pozostawiam Wam. 

Druga część prologu dotyczy Leona. xD

Pozdrawiam ;* 

~Nel

iHola!

Cześć.

Ten blog będzie stworzony z myślą o popularnym serialu „Violetta".
Mianowicie będę pisała tutaj opowiadanie. Swoją własną historię, z bohaterami z serialu. Nie mam zamiaru przepisywać rzeczywistej  fabuły telenoweli. Mam zamiar wykazać się tutaj swoją kreatywnością i stworzyć coś własnego. Od razu mówię, że parą której życie będę opisywała będzie Dieletta (Diego i Violetta). A jak komuś się to nie podoba, to to niestety nie blog dla Was. Nie dam rady dogodzić wszystkim :)
Zaraz wstawię prolog i zajmę się wyglądem ;)
Pozdrawiam ;*
~Nel